?Marica Campo é unha poeta de moitos, moi fondos e moi variados rexistros. Danos, dun xeito directo, fermoso e eficaz, sen seudas escuridades e falsos culturalismos, noticia de toda a complexidade que o ser humano leva consigo: medos, terrores, dúbidas... E tamén, como non, o amor e o gozo. Pero, sobor de todo, a inseguridade, incerteza, escuridade e sobresalto que nos impón a vida. A sua poesía resulta ser un compendio do cosmos, na que se misturan, de xeito perfecto, o mundo interior e o esterior. O resultado non pode ser máis feliz. Despois da lectura e relectura destes poemas queda en nós un optimismo, unha esperanza e unha identificación total coa esistencia. E tamén unha dúbida, un doce e gustoso ronsel de incertidume melancólica que nos desasosega e acompaña nas horas máis íntimas e máis nosas?. (Manuel María)